از غزه تا هابرماس

دلم می­خواست می­تونستم تظاهرات راه بندازم، برم تو خیابونا، شعار بدم، عکس بگیرم، با هم­فکرام بیانیه صادر کنم، ترجمه­ش کنم و تا جایی که می­تونم تو تلویزیونا، رادیوها، وبلاگا، چت روما و اصلن هر جای دنیا که دستم میرسه داد بزنم که: یکی جلوی این کثافتای اسراییلی رو بگیره...

دلم می­خواست می­تونستم این کارا رو بکنم و به اسم کس دیگه و اندیشه­ی دیگه و مسلک دیگه­یی تموم نشه، که کسی مصادرش نکنه...

دلم می­خواست می­تونستم این کارا بکنم و کسی از دور و بریام چپ چپ نیگام نکنه که انگار گماشته­ی آقایونم، یا مخمو اینا پر کردن از داستانای ایداولوژیکشون... 

. 

.

دلم می­خواست جای این که بشینم یه گوشه­ای و عوض این کارا، مسخره بودن نسخه­ی حکومتی­شو به ریش­خند بگیرم، می­­تونستم بخشی از یه جنبش جهانی مقاومت باشم که نذاره امپراطوری،­ با اون سیبل پرتاب کفشش، لحظه­ی آخر حتی اسم اسراییل رو هم از بیانیه­ی شورای امنیت بکشه بیرون...

دلم می­خواست اگه خواستم یه بخشی از مقاومت یه کوچیک جلوی یه بزرگ باشم، بخشی از دستگاه فشار یه بزرگ برای کوبیدن یه عالمه کوچیک دیگه نشم...

دلم می­خواست اگه گفتم از نظر من کشوری به نام اسراییل نباید وجود داشته باشه، مشروع نیست و ای کاش که یه روز کلا نباشه، هم­کلاسیم یه جوری نیگام نکنه که انگار از صلاله­ی ا.ن هستم یا از متحجرای وهابی...

دلم می­خواست وقتی نقد می­نویسم رو فیلمای هالیوود، که وقتی زایون ماتریکس رو مسخره ترین بخش فیلم می­دونم، رفیقم دادش درنیاد که: لابد زیاد "سینما و سلطه" دیدی، مخت تاب ورداشته... 

. 

.

دلم می­خواست می­تونستم یه بار بی­دغدغه­ی شنیدن نام حضرات، بشینم و تا ته سخنرانی نصرا... رو گوش بدم و کیف کنم...

دلم می­خواست کشورم و دولتش این قدر اعتبار داشت که سفت و مغرور وایسم و به این عربای بی­بخار بگم که اگه چار تا دولت حسابی داشتن که تا حالا دست کم جلوی هژمونی عربستان وایساده بود، که اگه عرق عربی­شونو جای این­که واسه جزایز سه­گانه­ و خلیج عربی­نشدشون صرف کنن، واسه این­جور وقتا نگه می­داشتن، کمتر از این افتضاحات اسلامی رخ میداد، اونم درست اول ماه حرام...

دلم می­خواست بعد نیم­ساعت شنیدن و دیدن اخبار فلسطین، یهو یه خبر کوچولو یادم نندازه که این نیم ساعت خبر و نیم ساعت­های دیگه­ی این چند روز، واسه اینه که یادم بره طرح تحول اقتصادی فردا قراره بره مجلس، که دیگه استیضاحی در کار نیست، که ...

.

.

می­خواستم به سیاق نمایش­نامه­ها یه گفتگو بنویسم راجع به هابرماس که دلش می­خواد همه چیز دنیا با گفتگوی آزاد تو کافه­های عرصه­ی عمومی حل بشه...

اما الآن فقط دلم می­خواد این چیزایی که نوشتم رو تو ذهنم قرقره کنم... 

دلم می­خواد Imagine جون بائز رو تا ته شب گوش بدم...

هابرماس و باقی خوشبین­های خون­ترس هم تا اطلاع ثانوی برن کشک­شونو بسابن...

فعلن جایی واسه پیرمردا نیست...